De ijdelheid voorbij.
Onlangs keek ik de docu ‘Beyond Vanity’ -en had ik vervolgens een uur en 6 minuten waterige ogen.
Het hoofdpersonage, een kapster, beschrijft de sector waarin ze al meer dan 25 jaar werkzaam is.
Ze verwijst naar werkomstandigheden die ze zelf ’toxisch’ noemt, omwille van de lange werkdagen, fysieke belasting en de chemische lucht.
Maar geeft ook aan hoe ze enorm veel voldoening haalt uit de oprechte connecties met haar klanten en nog steeds erg gepassioneerd is door haar craft. Helaas wordt dat alles overschaduwd door een diep knagend gevoel -er lijkt iets fundamenteel te ontbreken-
Ze reist naar verschillende werelddelen waar ze diepgaande gesprekken heeft met zowel boeddhistische nonnen als met verschillende holistische kappers. Waarvan de ene aanvullend met reiki en hair balancing werkt en de ander met plantenkleuring, aromatherapie of sound healing.
Allen hebben ze op inspirerende wijze spiritualiteit verwoven in hun werk.
Ze lijkt haar tribe gevonden te hebben, maar voelt toch nog een leegte. Waardoor ze beseft dat ze de antwoorden niet langer buiten zichzelf kan zoeken.
//
Als jonge twintiger, werkte Mona zich snel op in de competitieve en flitsende wereld van de podiumkappers en educators. Ze vierde vele successen, maar geeft toe dat ze zich tot op vandaag -niet goed genoeg- voelt.
De Canadese groeide op in een doktersfamilie, waar ze niet gezien werd. Wanneer ze over haar tv-werk of publicaties vertelt, vraagt haar vader iedere keer opnieuw ‘wanneer ze nu een echte studie gaat volgen?’
Hoe het verhaal verder afloopt ga ik niet spoilen (je kan de docu huren via het Vimeo-platform).
Wat me wel opvalt is hoe universeel haar parcours en kernwonden zijn. Hoe we ons als kind vaak niet gezien of gehoord voelen door de systemen of familielijnen waarin we opgroeien.
Dat we gaandeweg geleerd hebben om te werken voor applaus, omdat we niet voor onszelf kunnen klappen.
Ik geloof heilig dat ik hier op aarde in de job van ‘kapster’ terecht kwam, om nog wat meer getriggerd en geconfronteerd te worden met mijn eigen kernwonden.
De onderwaardering/scarcity mindset in de schoonheidssector is een hardnekkig verhaal dat we met z’n allen gecreeërd hebben en in stand houden.
Wanneer mijn omgeving of ik mezelf ‘meer dan een kapster noem’, heb ik het gevoel dat ik het probleem alleen maar groter maak, met mijn ego.
Uiteindelijk hoop ik dat alle schoonheidsprofessionals zichzelf naar waarde mogen schatten (al is het met de nodige omwegen) en dat zich mag reflecteren in een gebalanceerde planning, een goede gezondheid en gezonde financiën.
Nét zoals die coach, CEO of werknemer die we òprecht aanmoedigen wanneer ze in onze stoel trots over hun vernieuwde uurtarief of andere successen vertellen.
Gelukkig kunnen we dit verhaal met z’n allen herschrijven.
Maar het begint, -zoals altijd-, bij onszelf.